Тақауда келешегінен үміт күттіретін бір інішекпен сұқбаттасқам. Ислам доктринасына қызығушылық танытып, осы саланы індете зерттегісі кеп жүр. Жазған шатпақ бір дүниесі бар, сонысын маған тексертпекші екен. Қолқа сап қоймаған соң, мен қашыртып:
- Ақиданы зерттеп жүрген жігіттерге көрсетпейсің бе? дедім.
- Ой аға, ешкім қарағысы келмейді, дейді.
- Неге? десем.
- Өзінің жамағатынан болмаған соң ағаларымыз маған мұрнын шүйіріп қарайды. Өлетін болдым әрқайсысына бір жалпылдап, дейді.
- Астанада жамағатсыздардың жамағаты құрылып жатыр. Соған мүшелікке кірмейсің бе? Соған қормал болады, дедім қуланып.
- Аға шын айтасыз ба? Ол қандай жамағат? Құрамында кімдер бар? Маған крыша бола ала ма? деп әлгі інішегім көктен іздегенін жерден тапқандай қуанып сұрақ жаудыра жөнелді.
Менің күлкіден ішегім түйіліп қала жаздады. Әзер дегенде ес жиып, әзілдеп отырғанымды жеткіздім. Ал, інішектің қайтадан салы суға кетті...